YÜREKTE TAŞINANLAR

 

Yürekte taşınanlar, bazen şiirin kamburuna sığınıyor istemsizce.

İnsanız doluyor işte yürek.

Dolmuyorsa sıkıntı var demek ki.

Bakınca hayata ne çok boş ve anlamsız şeyleri yük diye taşıyoruz kamburumuzda.

Böyle böyle sömürülüyor belki de duygularımız.

Sonra kayboluyoruz hayatın girdabında.

Yol neresi? Bir çıkış arıyoruz biçare aklımızla.

Sadece akıl yarasaydı işe Allah kalbi yaratır mıydı?

Kalbi yaratan Allah, bizimse kalbe doldurduklarımız dünyalıklar.

Sonra çıkış neresi?

Şaşıyor gerçekten şaşıyor insanın yolu Allah’ı bulamayınca.

Düşünsene kapkaranlık bir yoldasın ayağına ne batacağı belli değil, önüne ne çıkacağı belli değil.

Oysa ışık çok yakın…

Işık bu kadar yakınken sen çekiyorsun kendini, ışığa yaklaşmaya üşeniyorsun.

Ne kadar anlamsız değil mi?

Hâlimizi yansıtıyor gibi.

Dünya karanlığında Allah’ı bulamıyoruz. Neden acaba?

Ne tuhaf. Hepimiz biliyoruz ölümü. Bazen en yakınlarımızı kaybediyoruz. Ertesi gün ölüm yokmuş gibi devam ediyoruz hayatımıza. Gerçekten çok tuhaf.

Bilmemiz gereken tek şey var.

Allah var, Allah yar.

Ne kadar yer veriyoruz Allah’a yüreğimizde.

Önce yüreğimize sonra meşguliyetimize bakalım.

Hayırlı cumalarımız, hayırlı ömrümüz olsun…

Sibel HASKÖY

21.08.2020/12.18

(Fotoğraf Alıntıdır.)