KUŞ MEVSİMİ🕊

 

Bazen dökülmüyor kelimler içimden. Bir ok gibi bir saplanıyor batıyor, batıyor derinlere. Ne yapsam düşüremiyorum satırlara.

Sustuklarımla hemhal oluyor yazılamayanlar. Yazılamayanlar susulanlar oluyor.

Şiir yazmak istiyorum en çok. Serbest olanından. Kuralları olan bir insan olarak en serbest dize hangisiyse ona koşuyorum. Düşüncelerim kafiyeye bürünüyor çıkamaz olduğum her dizeden. Peki ya neden şiir?

Anlaşılmamanın en güzel hali şiir. Kimse anlamıyor ne güzel. O zaman neden yazıyorsun sorusu geliveriyor. Boğaza yuva yapmış bir kuş geliyor bazen, göçmen kuş, gelene git diyemezsin ya. O gideceği vakti biliyor işte. Üstümüzden geçmese de dizelerden, satırlardan geçiveriyor.

İnsan olmak zormuş doğrusu. Kırmak ya da kırılmak. En çok göçmen kuşları üzer tabi vicdanı olana. İnce düşünmek suç bazen kalın kalplerin içerisinde. Çok inceliyor bazen düşünceler, çok bile az kalır yanında.

Kış mevsimine benzerken düşüncelerim kuş mevsimi olur mu bir gün? İnsan bu ya işte hep bir beklenti içerisinde hep olanın daha fazlasını isteme peşinde. İnsan olmak zormuş doğrusu.

İnsan yorulurmuş. Keşke küçükken koştuğum zamanlarda kalsaydı yorgunluk kavramı. Şimdi büyüdüm nefes nefeseyim kelimelerin ortasında. Bir nefes, Allah şaşırtmasın o bir nefeste. Şaşırınca o nefes nefs olur kötülüğe bürünür sonra.

Kelimelerden bir yuvaya sığınıyorum ara sıra. Kendimden kaçmak istediğimde en çok. Halbuki en çok kendimden gidemediğimde boğazıma yuva olana sabrediyorum. İnsan olmak zormuş doğrusu. Şimdi neden dağların bu yükü kaldıramadığını çok iyi anladım.

Sibel HASKÖY

14.12.2020/19.18

Fotoğraf Alıntıdır.