GÖNÜL DAĞI🕊

 

Bismillah

İnsan büyüdükçe gönlünün bir yerlerine sıkıştırıverdiği dağları da kocaman oluveriyormuş. Koskocaman bir sabır dağı inşa edip sığınmaya çalışıyormuş. Oysa insan; aciz, yorgun, yapayalnız. Dağ kocaman olsa kaç yazar?

Sabra rıza gösterin derler. Sabır neydi ki, ne demekti? Terim anlamını sorsan herkes bilir. Peki ya hayatına kim terim olarak anlam kazandırıyor?

İçime gizli kuyular saklanmış gibi. Artezyen olup çıkmasa bir gün, gün yüzüne.

Çünkü insan insanı o kadar iyi anlamaz ki…

Şair der ya; ‘’ insan insanı ya tam anlayamadı ya da tamamlayamadı’’

Tamamlanamamışların çaresizliği sinmiş üzerimize.

Sinenler sine’mde yük. İnsan yüküyle bilinmez mi zaten? Yükü olmasa insan, insan olur mu hiç?

Hiçlik makamı der tasavvuf ehli. Ölmeden ölünüz derler. Bu kavramlar ehli dünya olan nefsime çok yabancı sanırım. Ben bu dünyaya yabancıyım.

Zarifoğlu’nu anmadan geçemem; ‘’Affedin beni daldığım olursa eğer, neyleyim gönlümce değil bu olup bitenler.’’ Gönlümüzce değil. Gönlümüzce olmayana sabretmek gerekmez mi zaten?  Sabır kelimesi araladı şimdi perdesini.

Hep şu ayet dolanıyor zihnimde, nefsime ağır gelen ‘’Allah’tan sabır ve namaz ile yardım dileyin.’’ (Bakara Suresi 153. Ayet)

Dağ kocaman, herkesin dağı kendince büyük belki.

Gönlün dağına yazmak gerek; Allah daha büyük.

Hayırlı geceler.

Sibel Hasköy

27.01.2021/00.28