YÜREĞİMİN ŞEHİRLERİ🍒

Yüreğime şehirler inşa ediyorum çoğu zaman. Hangisine sığınsam ya da hangisinden gitsem, bilemiyorum. Taştan, betondan şehirler...

Bir şehrin karmaşasında karmakarışık oluyor işte yürek. Bir şehrin yalnızlığında elleri cebinde sığınacak yer arıyor. Şehrin lambaları sönüyor çoğu zaman. Tıpkı hüznü kulağına kirazlı küpe takan yüreğin, ışıklarının sönmesi gibi. 

Gecenin sessizliğinde yürek sessizliğine de ihtiyacımız var biraz. Belki "biraz" dan da fazla. 

Doğduğun şehir değil doyduğun şehir derler ya. Doğduğum şehre hapsolmuşum gibi bir his. Yürek doymuyor. Gitmek fiilinin gözü yaşlı, kalmak fiilininse gülüşü can yakıcı.

Kalmak zorunda olmak hiç bu kadar yormamıştı. Hüzün diyemiyor da yürek, yorgun diyor kendine. Bazen "çok"tan da fazla yorgun. Bir kucak dolusu yorgun...

Yüreğime dipnot eklesem kısaca derdim ki; şehrinin lambaları söndü.

21.03.2021/01.07

Sibel Hasköy🍒

Sonuna kadar sabırla okuduğunuz için teşekkür ederim🌷

❗Yazıları izinsiz almayalım 

https://birilahiyatcininsatirlari.blogspot.com/2020

#fotoğraf bana aittir