BİR ŞEHİR...

 

Bir şehir inşa ettiriyorlar zorla, içimizdeki çocuğun kabuğuna çekilmek zorunda kaldığı bir şehir. Sinedekilerin anlatılmadığı, anlaşılmadığı ama yaralandığı bir şehrin ortasında kalıyor kimi zaman insan. En çok bu şehirden nefret ediyor, yaraladı diye değil yaralıyor diye belki de.

Şimdiki zamanın öznesinde uçarken uçurtmalar, olmayacak bir yere takılıveriyor. İnsanlık hali diyor insan kimi zaman ama insanlık kalmıyor ki... Yorgun argın oluyor insan ikilemelerin, ikilemlerin tam ortasında.

Koşarken yorulmuyor da içimize saklanan çocuk, kocaman insan olunca yoruluyor. Sineye çekeyim derken sine dar geliveriyor. Sine dar ama Allah’ın rahmeti geniş. Rahmetin yağmurlarını bekliyorum en çok. Rengarenk açacak çiçeklerin umudunu...

Sibel HASKÖY

04.09.2021/21.54