NEFES

 

İnsan belgisiz zamir benim gözümde. Belli, belirsiz duyguların esiri. Tümü, biri, hangisi? Zaman hızlı, yol meşakkatli. Gün olur yol olmaz. Bir nefese bakıyor yıkılan zamanın köprüsü. Geçiyor geçmek zorunda sandığımız günler. Ya geçemezse bir gün hatta bir an? Çok çabuk unutuyoruz son nefesi. Soruyu doğru sormak lazım yanlış yaşamaya alıştığımız şu hayatta. Aklımıza geliyor mu son nefes? Akla ilk gelenlerin yerini hep başka şeyler doldurmuş. Dolanlar dolduranlar doldurulanlar...

Sıkıştırmaya alıştığımız hayatta sıkışıp kalıyoruz bazen. Bir delik olsa şu günahkar ömrün duvarında, başımızı çıkarıp azıcık nefes alabileceğimiz. Onu da beceremiyoruz kimi zaman. Unutuyoruz çünkü kalplerin Allah’ı anmakla nefes alacağını. İnsan nisyanla bilinir diye boşuna denmiyor. Nisyana bir de nankörlük bulaştıysa, örülen duvarların kara kara olması kaçınılmaz son. Karalar bağlıyor kalp, körlük had safha! Belki bugün belki şu an son, karaları beyaza boyama vakti gelmedi mi?

Sibel HASKÖY

13.11.2021/20.36